Lijftaal, internationaal!

Een cliënt mogen begeleiden die alleen maar Engels spreekt, terwijl mijn Engels zó slecht is. Kan dat wat worden?
Ja, dat kan….

Mijn Engelse taalvaardigheid is belabberd. Op mijn HAVO-eindexamen haalde ik er een krappe 3 voor. “Beschamend”, zo kwalificeerde mijn klassedocent dit resultaat. Zelf zag ik het anders: ik kan niet beter. Ik heb wel wat Engelse woordenkennis maar daarmee houdt het ook snel op. Grammaticaal gezien bak ik er niets van. Het leuke is dat ik met die beperkte woordenkennis en vooral een hoop enthousiasme mij er wel doorheen worstel op de spaarzame momenten dat ik Engels spreek.

Totdat ik van een verwijzer de vraag kreeg om iemand te behandelen, afkomstig uit Oost Europa, die alleen maar Engels spreekt. Zou het me lukken om deze persoon de essentie van de haptonomie duidelijk te maken? Ik ervaarde wat terughoudendheid in me, omdat ik me in de communicatie niet voldoende taalvaardig achtte. Toch ben ik de uitdaging aangegaan. In de haptotherapie gaat immers niet over de gesproken taal maar over de lichaamstaal. En om dat iemand te laten ervaren heb je niet zoveel spreektaal nodig.

Na een paar behandelingen is ze voor een aantal weken op vakantie gegaan. Zo kon ze ook ontdekken wat de haptotherapie haar gebracht heeft. Nadien ontving ik een mail van haar. Ze was enorm verrast over de impact van de haptotherapie. Ze vond het zelfs ‘ongelooflijk’ hoe het haar geholpen heeft. En dat zonder al te veel woorden tijdens de therapie. Misschien juist wel daarom!

Ik ben blij dat ik de uitdaging ben aangegaan omdat ik zo heb kunnen ontdekken dat zelfs met mijn beperkte woordenschat en slechte grammatica, de rijkdom van de taal van het lichaam aan te spreken is.

Haptonomie en de taal van het lichaam overstijgt de taal van woorden. Het overstijgt de barrière die er kan zijn als je elkaars spreektaal niet spreekt. Het gaat niet om de woorden; het gaat om de taal van het lijf. Lichaamstaal is zo universeel. Wat een prachtige ervaring voor ons beiden.